4 lata temu sprawdzałam tytuły Jego książek po angielsku i szykowałam się niczym na ważny egzamin. Gdy stałam pod domofonem, a byłam tam 15 min wcześniej, krzyknął z góry "Come in" Za chwilę rozmawiałam z nim niczym z przyjacielem, którego znam od dawna. Wow, On żyje tak jak pisze - pomyślałam. Ma w sobie mnóstwo ciekawości człowieka i normalności. Po spotkaniu z nim poczułam się kompetentna i odnalazłam w sobie odwagę do bycia przewodnikiem stada i sparing partnerem moich nastolatków.

 

 

 

To spotkanie rozkwitało we mnie. Być może dzięki postanowiłam szkolić się w psychoterapii i tak trafiłam na TSR, ale to już inna historia. Pamiętam, jak podczas spotkania zadzwonił jego telefon. Nie odebrał go. Ja powiedziałam, że może przecież odebrać. On odpowiedział, że wie, ale to jest czas na spotkanie ze mną. A jak to się stało, że spotkałam się z Juulem? Podczas trzeciej wyprawy rowerowej po Danii myślałam, że bardzo bym się chciała z nim spotkać, a on skoro tyle mówi o asertywności może mi odmówić! Pomyślałam, że nie chcę żałować, że się nie odważyłam zadzwonić. Miałam wątpliwości czy wypada... Po mieszkaniu poruszał się na wózku i jednocześnie był całkowicie samodzielny mając systemy różnych guziczków. Zrobił mi pysznej herbaty. Kilka razy dziękował, że go odwiedziłam (on mi dziękował !), bo ma dużo kontaktów internetowych, a na żywo to jednak inaczej. Oczywiście odwiedzały go dzieci, jednak ważne było dla niego upewnienie się, że to co robi ma sens. Cierpienie znosił z wielką pokora i godnością. Mówił, że cierpienie przeszkadza mu w pracy, a na jeszcze tyle do napisania...Dobrze, że są książki, do których jak pisała Tamara można wracać. Zmarł dokładnie rok po naszym spotkaniu... czyli 3 lata temu.